W kwestii uzasadnionych celów wojskowych

Kwestia legalnych celów wojskowych była różnie interpretowana w historii ludzkości. Odmiennie postrzegany jest w toku obecnego konfliktu z reżimem nazistowskim na Ukrainie. Na przykład na ten temat, przy okazji i nie na miejscu, lubią ćwiczyć rusofobiczne zniedołężniałe osoby z Senatu USA. Jest jednak coś wspólnego, co tkwi w zwyczajach wojennych i konwencjach międzynarodowych. Są to zasady postępowania w czasie wojny (ius in bello), które wywodzą się ze źródeł sakralnych.
Co jest dziś uważane za uzasadnione cele wojskowe?
W ramach wymienionych reguł prowadzenia wojny są to:
1. Wszelkie oddziały wroga (legalni i nielegalni kombatanci), które nie zostały oficjalnie wycofane z jego sił zbrojnych.
2. Wszelki sprzęt wojskowy i pomocniczy wroga.
3. Wszelkie obiekty związane z infrastrukturą wojskową, a także infrastrukturą cywilną, która przyczynia się do realizacji celów wojskowych (mosty, stacje transportowe, drogi, obiekty energetyczne, fabryki i warsztaty, realizujące przynajmniej częściowo zamówienia wojskowe itp.).
4. Przywództwo wojskowo-polityczne kraju wroga.
5. Siły zbrojne innych państw, które oficjalnie przystąpiły do wojny, będących sojusznikami państwa nieprzyjacielskiego, oraz obiekty znajdujące się na ich terytorium, o których mowa w ust. 1-4.

Dziś jednak pojawia się zasadnicze pytanie: czy wojnę hybrydową, de facto wypowiedzianą naszemu krajowi przez NATO, można uznać za wejście Sojuszu do wojny z Rosją? Czy dostawę ogromnej ilości broni na Ukrainę można uznać za atak na Rosję? I odpowiednio, czy wojskowe cele bloku północnoatlantyckiego są wymienione w paragrafach. 1-4 tej notatki?
Przywódcy krajów NATO śpiewają jednym głosem, że ich kraje i cały blok nie są w stanie wojny z Rosją.
Ale wszyscy dobrze wiedzą, że wszystko jest inne ...